Εδώ και 200 χρόνια υποδεχόμαστε τους επισκέπτες στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, έναν από τους σημαντικότερους ναούς στην περιοχή της Κορινθίας, με 17 τρούλους! Ως κυπαρίσσια τους υποδεχόμαστε, «Τα Επτά Κυπαρίσσια της Ζάχολης» όπως μας ξέρει ο κόσμος. Στεκόμαστε το ένα δίπλα στο άλλο περήφανα, καμαρωτά, όπως συνηθίζουν άλλωστε όλα τα κυπαρίσσια. Βέβαια, κάποιες στιγμές, όταν δεν κοιτάει κανείς, «λυγίζουμε» κι εμείς. Οι μνήμες οι βαριές είναι που μας λυγίζουν. Γέρνουμε λίγο το ένα προς το άλλο για να βρούμε παρηγοριά. Είναι που είμαστε σύμβολο σημαντικό, αλλά και τραγικό. Διάφορες ιστορίες έχουν ακουστεί για μας, αλλά ακούστε πρώτα την ιστορία αυτή και θα καταλάβετε γιατί…
Ήταν η δεύτερη ημέρα του Πάσχα του 1813, στη διάρκεια του πανηγυριού που είχε στηθεί γύρω από την εκκλησία. Βρισκόταν εκεί και ο Τούρκος αγάς με τη γυναίκα του. Όταν άρχισε να χορεύει ένας όμορφος νέος, ίσως λεγόταν Ευσταθιάδης, η γυναίκα του αγά του φώναξε «γεια σου λεβέντη ραγιά!». Τότε, νιώθοντας προσβεβλημένος από τη συμπεριφορά της γυναίκας του, ο αγάς έβγαλε το όπλο του, πυροβόλησε και σκότωσε τον νέο. Όλα πάγωσαν. Ο όμορφος νέος σωριάστηκε με μιας στο χώμα και η ψυχή του γρήγορα τον εγκατέλειψε. Και πριν καλά-καλά καταλάβουμε όλοι τι έχει γίνει, ο αγάς πήγε να πυροβολήσει και τη γυναίκα του, αλλά τον εμπόδισαν. Ο αγάς έφυγε από τη Ζάχολη και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Γι’ αυτό μας φύτεψαν εμάς εκεί, προς ανάμνηση αυτής της απάνθρωπης στιγμής. Φύτεψαν 7 από εμάς, επειδή η δεύτερη μέρα του Πάσχα έπεφτε εκείνη τη χρονιά 7 Απριλίου…
