Τραγούδια γράφονται για τα ηλιοβασιλέματα, για τα κρυστάλλινα της θάλασσας νερά, για τα βουνά τα περήφανα και τα μεγαλοπρεπή. Τραγούδι όμως έγραψαν και για μένα, έναν πλάτανο απλό. Έναν πλάτανο πασίγνωστο πια ως «Της Αρκαδιάς ο Πλάτανος». Αν σας φαίνεται περίεργο το ότι είμαι το πιο πολυτραγουδισμένο δέντρο, ίσως αξίζει ν’ ακούσετε αυτή την ιστορία….
Αναρωτιέμαι… Άντεξε η ομορφιά μου ως σήμερα στ’ αλήθεια, όπως λένε όλοι; Άντεξε παρά την ασχήμια και τη λύπη που έχει αντικρύσει; Πώς δεν χάθηκε, πως δεν έσβησε όπως εκείνοι οι θαρραλέοι αγωνιστές του 21; Ναι ήμουν κι εγώ εκεί, με μια ιστορία που ίσως βρεις λυπηρή…
Την Άνοιξη του 1821, ο ίσκιος μου παρηγορούσε ονομαστούς πολεμιστές, τους Ντρέδες, που κατηφόρισαν από τα Σουλιμοχώρια. Νομίζω για λίγο πρόσφερα ένα καταφύγιο δροσιάς και στον Ιωάννη τον Μακρυγιάννη. Όμως τραγούδι για μένα γράφτηκε για κάτι άλλο. Για μια πονεμένη ιστορία αγάπης.
Ήταν πριν τα χρόνια της επανάστασης. Μια κοπέλα, καλή και όμορφη πολύ, η Ελένη μπήκε βαθιά μεσ’ την καρδιά του Τούρκου Αγά της Αρκαδιάς. Τέτοιο ήταν το πάθος για αυτήν που έφτασε στο σημείο να λάβει ειδικό φιρμάνι από τον Σουλτάνο, με το οποίο επιτρεπόταν ο γάμος ανάμεσα σε Χριστιανή και Μουσουλμάνο. Η καρδιά της Ελένης όμως ήταν δοσμένη αλλού, στον αρραβωνιαστικό της, τον Αυγερινού Χούντρα. Κι έτσι αρνήθηκε να παντρευτεί τον Αγά. Μια τέτοια άρνηση όμως δεν θα έμενε ατιμώρητη. Με την απόλυτη τιμωρία, μάλιστα. Τον θάνατο. Ναι, το ερωτευμένο ζευγάρι θανατώθηκε. Η Ελένη και ο Αυγερινός είναι τώρα θαμμένοι σε ένα δρόμο που οδηγεί στο Κάστρο της Κυπαρισσίας και καταλήγει μπροστά ακριβώς από εμένα, κοντά στο πατρικό της αδικοχαμένης κοπέλας. Όποιος δίπλα μου σταθεί, φροντίζω να του μιλώ για την ηρωική τους αγάπη. Και έτσι, την κρατώ όσο πιο πολύ μπορώ ζωντανή…
