Σήμερα ζω στο Πετροχώρι, όπου με μετέφεραν μαζί με άλλες ελιές για να με προστατεύσουν. Κάποτε, όμως, ζούσα ψηλά και έβλεπα όλον τον κόλπο του Ναυαρίνου. Ναι, την είδα την ιστορική Ναυμαχία. Την έζησα. Είδα τη θάλασσα να γίνεται φωτιά! Είδα ανθρώπους διαφορετικών φυλών & εκατοντάδες ιστιοφόρα καράβια να μάχονται μεταξύ τους. Η μοίρα μας άλλαξε μετά από εκείνη την ημέρα…
Εκείνο το πρωινό, ο αέρας μου το μαρτυρούσε, ο ουρανός. Τα πουλιά με πλησίαζαν φοβισμένα, διστακτικά. Εγώ ατένιζα από ψηλά τον κόλπο του Ναυαρίνου. «Φθινοπωρινή φουσκοθαλασσιά», σκέφτηκα. Δεν ήξερα ότι εκείνη η ημέρα, η 20η Οκτωβρίου του 1827, θα ρίζωνε τόσο βαθιά μέσα μου. Ναι, ακόμα και μια ελιά έχει «μάτια» και ψυχή. Είδα τη Δύση και την Ανατολή μαζί, ναυαρχίδες και φρεγάτες να «χορεύουν» το χορό της μάχης. Κανονιοβολισμοί και πυρά – εκκωφαντικά πυρά! Το σούρουπο πια, στον άλλοτε αγγελοκαμωμένο κόλπο, έπλεαν διαλυμένοι στόλοι. Εκείνη η ημέρα άλλαξε το «πεπρωμένο» της πατρίδας μου. Η Ελλάδα μου βρισκόταν πια στα σπάργανα μιας νέας, ελπιδοφόρας μέρας…
