Είμαστε επιζήσαντες. Είμαστε τα υπεραιωνόβια ελαιόδεντρα των Μολάων, έξω από τον οικισμό της Συκέας. Δεν ξέρουμε τι είναι τελικά πιο σκληρό: να επιβιώνεις και να σε «καίνε» για πάντα οι μνήμες σου ή να γίνεσαι στάχτη με μιας, χωρίς να πρέπει να μείνεις πίσω να δεις τα απομεινάρια μιας καταστροφής; Ξέρουμε ότι τουλάχιστον είμαστε εδώ, «ζωντανοί μάρτυρες» των όσων τότε συνέβησαν. Κι έτσι, μπορείς να τα ακούσεις κι εσύ και στη μνήμη σου γερά να τα κρατήσεις.
Το 1825 με την επέλαση του Ιμπραήμ και τη στρατοπέδευσή του στους Μολάους ο κάμπος μας κατακαίγεται και ερημώνεται. Με την τακτική της «καμμένης γης», όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, έπληξε τα καλλιέργειες ελιάς και αμπελιών, αλλά και τα χωριά. Σχεδόν όλα κατακάηκαν. Προσπάθησαν σπίτια και δέντρα να σωθούν, αλλά η φωτιά είναι όπλο ισχυρό, που δύσκολα νικάς. Είδαμε κορμούς να φωνάζουν, να στριφογυρίζουν προσπαθώντας να γλυτώσουν, να απλώνουν τα κλαδιά τους μπας και σωθούν. Νομίζετε τα δέντρα δεν έχουν ελπίδα; Έχουν κι αυτά ελπίδα…
Κάποια αγωνίστηκαν σκληρά, κάποια –πιο έξυπνα ίσως – στάθηκαν ακίνητα και απλώς παραδόθηκαν στη φωτιά, στο αναπόφευκτο τέλος τους.
Μας βλέπεις τώρα που είμαστε καλά, αλλά αν αγγίξεις τον κορμό μας ίσως να νιώσεις μια μικρή ζεστασιά. Είναι ό,τι έχει μείνει από εκείνη τη φωτιά. Μια ζεστασιά που ακόμα και στον πιο σκληρό χειμώνα νικά.
Κάηκαν και πέθαναν πολλά – άνθρωποι, δέντρα, όνειρα, σπιτικά – για να έχουμε όλοι εμείς σήμερα την τόσο πολύτιμή μας Λευτεριά!
