Γεροπλάτανο με αποκαλούν και… έχουν και το δίκιο τους! Αιώνες πολλούς έζησα στον τόπο αυτό, στο κέντρο του Αγίου Φλώρου. Το γέρικο κορμί μου όμως ακόμα το θαυμάζουν. Είμαι, λένε, διατηρητέο μνημείο της φύσης. Στέκομαι περήφανος και ακούω τα όμορφά τους λόγια «Ω, τι μεγαλοπρεπής! Πόσο επιβλητικός ο πλάτανος αυτός!». Όταν τους σιγοψιθυρίζω την ιστορία μου όμως, κάποιοι χαμηλώνουν το βλέμμα και απλώνουν το χέρι τους να χαϊδέψουν τον πονεμένο μου κορμό. Θα ήθελα και με εσάς την ιστορία μου να μοιραστώ…
Μεγάλωσα κοντά σε γάργαρα νερά, στις δροσερές πηγές του ποταμού Παμίσου και έβλεπα ανθρώπους να γελούν και να χορεύουν και δίπλα μου να ξαποσταίνουν από πανηγύρια που φαίνονταν σαν να’ χουν ξεχαστεί απ’ το χρόνο. Που να φανταζόμουν τότε ότι κάποτε τα γέλια θα πάγωναν και ότι οι μόνες φωνές που θα ακούγονταν θα ήταν αυτές του πόνου και του σπαραγμού. Στους άγριους διωγμούς κατά των κλεφτών γύρω στο 1800 έγινα «δέντρο μαρτυρίου». Βλέπετε είχα τότε κλωνάρια «ατσάλινα» και πάνω τους απαγχονίστηκαν πολλοί κλέφτες και οπλαρχηγοί. Και το 1825, πάνω στα κλαδιά μου ξεψύχησε το ο αδερφός του Παπαφλέσσα, ο Ιωάννης Δίκαιος, όταν πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τουρκοαιγυπτίους του Ιμπραήμ. Και εγώ, πια, ήθελα να μην είμαι δέντρο, να μην έχω κλαδιά, πάνω μου κανείς να μην ξαναπεθάνει. Μέχρι και μωρά μικρά δέσαμε πάνω μου, για να προσελκύσουν τις μητέρες τους και να τις αιχμαλωτίσουν… Τόσο μικρά, τόσο αδύναμα, ούτε να κλάψουν δεν άντεχαν πια. Κι έτσι έκλαιγα εγώ γι’ αυτά. Κλαίνε, ξέρετε, και τα δέντρα. Και πονούν πολύ. Και πόναγε η ψυχή μου, ήθελα τα φύλλα μου να γίνουν χέρια, να τ’ απελευθερώσουν τα μωρά, να τα σώσουν… Αλλά σώθηκα μόνο εγώ.
Πάνω μου μαρτύρησαν ψυχές. Μάρτυρας θα είμαι για πάντα εγώ, σε όλους για να πω την πονεμένη αυτή ιστορία.
