«Δρυς Δόριζας» είναι το όνομά μου. Ο παλαιός Ναός του Αγίου Ιωάννη κι εγώ φαίνεται να είμαστε τα πιο σημαντικά αξιοθέατα εδώ στη Δόριζα Αρκαδίας. Στην ουσία είμαι ένα μεγάλο πουρνάρι, πολύ μεγάλο και σε μέγεθος και σε ηλικία. Έχω ακούσει να λένε ότι είμαι 500 περίπου ετών, αν και κανείς δεν είναι απόλυτα σίγουρος. Το σίγουρο είναι ότι με έχουν ανακηρύξει Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης. Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτά τα μέρη, έχω δει πολλά. Και αν η γέρική μου μνήμη δεν με απατά, η ιστορία θυμάμαι πάει κάπως έτσι…
Κάποτε είμαστε πολλές, πάρα πολλές βελανιδιές μαζί και ζούσαμε ανέμελες σε ένα υπέροχο καταπράσινο δάσος. Ώσπου μια μέρα, το χρώμα μας το πράσινο μας το άλλαξαν οι πύρινες φλόγες του Τουρκοαιγυπιακού στρατού. Τη θέση του πήρε το μαύρο χρώμα, που απλώθηκε πάνω σε όλο σχεδόν το δάσος: καμένοι κορμοί, αποκαΐδια, στάχτες. Λίγα δέντρα απομείναμε, σιωπηλοί μάρτυρες της καταστροφής, ανήμποροι κάτι να κάνουμε παρά να περιμένουμε να περάσει ο καιρός, μπας και ξαναζωντανέψουμε…
Έχω όμως ζήσει και δοξασμένες στιγμές! Στις 12 και 13 Μαΐου του 1821 είδα την μάχη στο γειτονικό Βαλτέτσι! 23 ολόκληρες και ασταμάτητες ώρες θαρραλέας μάχης που επεκτάθηκε στις γύρω περιοχές καταλήγοντας στην πρώτη αποφασιστική στρατιωτική νίκη των Ελλήνων κατά των Οθωμανών! Τι περηφάνια ένιωσα, τι σπουδαία στιγμή για την Ελλάδα μας! Το ένιωσα εκείνη τη στιγμή με περισσή συγκίνηση: η μάχη θα μείνει στην ιστορία. Και έτσι έγινε. Τώρα πια, θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές μάχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
