«Μα αλήθεια είναι κρίμα που τα δέντρα δεν μιλούν» είπε κάποτε ένα νεαρό κορίτσι που κάθισε να ξαποστάσει κάτω από τον ίσκιο μου στην Πλατεία του Πλατάνου. «Θα είχαν τόσα πολλά να πουν». Πόσο δίκιο είχε το κορίτσι αυτό! Αποφάσισα λοιπόν να της αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό. Της ψιθύρισα «μα τα δέντρα μιλούν, βλέπουν, πονούν, χαίρονται…και ειδικά οι γεροπλάτανοι σαν κι εμένα έχουν πολλέεεες ιστορίες να πουν». «Να», της είπα, «πιάσε τον κορμό μου απαλά κι άκου…»
Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, δημογέροντες και οπλαρχηγοί συγκεντρώνονταν κάτω από τη σκιά μου και τους άκουγα να φτιάχνουν σχέδια και στρατηγικές με μεγάλο πάθος και ελπίδα για τη νίκη τους. Εδώ, να, εδώ που κάθεσαι τώρα εσύ, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κράτησε τα παιδιά των πασάδων ομήρους για να τηρηθεί η συμφωνία παράδοσης του Παλαμηδίου. Δεν είχε κι άλλη επιλογή… Άλλοτε, είχα την τιμή να φιλοξενώ τα οστά του μέγα αγωνιστή, του Δημήτριου Υψηλάντη. Τα πρόσεχα πολύ, τα φρόντιζα με τις ρίζες μου σαν να ήταν κάτι ιερό. Γιατί, για μένα, ήταν κάτι ιερό. Τώρα λοιπόν ξέρεις ότι τα δέντρα όχι μόνο βλέπουν και μιλούν…αλλά, κυρίως, αγαπούν.
